To Διοικητικό Συμβούλιο του Λυκείου των Ελληνίδων Βόλου έκοψε την πρωτοχρονιάτικη πίτα του, το απόγευμα της Παρασκευής 20.1.2017 στην κατάμεστη αίθουσα του ξενοδοχείου Παρκ, παρουσία εκπροσώπων των τοπικών αρχών, των μελών του και των φίλων του.
Όπως έχει καθιερωθεί, κάθε χρόνο στην πρώτη αυτή εκδήλωση του έτους, το Λύκειο των Ελληνίδων Βόλου, που φέτος συμπληρώνει 97 χρόνια ζωής (1920-2017), τιμά προσωπικότητες της κοινωνικής και επιστημονικής ζωής του γυναικείου χώρου της πόλης μας ή της ευρύτερης περιοχής μας, που διακρίθηκαν για το έργο τους και συνέβαλαν άμεσα ή έμμεσα στην πρόοδο του Τόπου μας. Mε αυτό το πνεύμα, στη φετινή γιορταστική εκδήλωση το Λύκειο τίμησε συμβολικά την συμπατριώτισσά μας, Αικατερίνη Πολυμέρου-Καμηλάκη, διδάκτορα Φιλολογίας (ειδ. Λαογραφίας) της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, τ. Διευθύντρια του Κέντρου Έρευνας της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών. Η απόδοση τιμής, κατόπιν ομόφωνης απόφασης του Δ.Σ., στην κυρία Καμηλάκη, η οποία έχει στο ενεργητικό της ένα ογκώδες επιστημονικό και ερευνητικό έργο γύρω από τον «υλικό βίο» του ελληνικού λαού, έγινε από την πρόεδρο του ΛΕΒ, Μαρία Σπανού σε ένδειξη ελάχιστης τιμής για την προσφορά της στην αναγνώριση και αξιοποίηση της υλικής και άυλης πολιτισμικής κληρονομιάς της χώρας μας, αξίες που και ο λυκειακός θεσμός υπηρετεί. Όπως σημείωσε η πρόεδρος, η τιμώμενη «γαλουχήθηκε από μικρή ηλικία με τις αξίες της παράδοσης, γυμνάστηκε με την άγρια και ήμερη Φύση του Πηλίου, και έκανε πράξη ζωής το ιδεολόγημα: επιστροφή στις ρίζες, την εποχή που ακόμη η παράδοση δυστυχώς θεωρούνταν παρωχημένη, πισωδρομική. Ευτυχώς από τις αρχές της δεκαετίας του 80 τα πράγματα άλλαξαν και έπαψαν να υπάρχουν λόγοι να ντρέπεται κανείς για την αγροτική καταγωγή του. Την επιτόπια έρευνα η Αικ. Καμηλάκη συνεχίζει και σήμερα, διακηρύσσοντας με πάθος ότι ο λαϊκός πολιτισμός για να γίνει πηγή έμπνευσης πρέπει και πάλι να γίνει γνωστός και ότι μπορεί ν’ αποτελέσει τομέα αιχμής για την εθνική μας οικονομία».
Αυτά και άλλα πολλά ειπώθηκαν για την Αικατερίνη Καμηλάκη και από τους χαιρετισμούς των επισήμων που παραβρέθηκαν στην εκδήλωση και συγκεκριμένα, τόσο από τον Περιφερειάρχη Θεσσαλίας κ. Κωνσταντίνο Αγοραστό όσο και από τον βουλευτή Μαγνησίας κ. Χρήστο Μπουκώρο και την Αντιδήμαρχο Πολιτισμού και Παιδείας κ. Γεωργία Μποντού-Τοκαλή, οι οποίοι δεν παρέλειψαν παράλληλα να επισημάνουν τον πολύτιμο και ενεργό ρόλο του Λυκείου των Ελληνίδων Βόλου ως μια σθεναρή εστία πολιτισμού διαφύλαξης της νεότερης ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς στο Βόλο και τη Μαγνησία. Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν επίσης ο εκπρόσωπος του Μητροπολίτη Δημητριάδος, Πανοσιολ. π. Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ο οποίος ευλόγησε και την πίτα, η Αντιπεριφερειάρχης Μαγνησίας, κ. Δωροθέα Κολυνδρίνη, η πρώην βουλευτής κ. Ζέττα Μακρή, η Καθηγήτρια κ. Μ. Σακελλαρίου, πρώην κοσμήτωρ του Π.Θ., καθώς και εκπρόσωποι γυναικείων σωματείων, πολιτιστικών και κοινωνικών φορέων της περιοχής μας.
Η κυρία Καμηλάκη ευχαριστώντας για την τιμητική βράβευση σημείωσε ότι «είναι μεγάλη χαρά για μένα η συγκεκριμένη τιμή, γιατί προέρχεται από την πατρίδα μου». Για την προσωπική της διαδρομή γύρω από τις αξίες της παράδοσης που υπηρετεί επί πολλά χρόνια, η ίδια μας εξομολογήθηκε: «Γεννήθηκα στην Τσαγκαράδα του Πηλίου από αγρότες γονείς. Σπούδασα στην Ελλάδα και το εξωτερικό αυτό που επιθυμούσα και ακολούθησα την ειδίκευση που θεωρούσα σημαντική κι όχι με κριτήριο την επαγγελματική μου αποκατάσταση, κάτι που μάλλον θα δικαιολογούσε η αγροτική μου καταγωγή. Έκανα οικογένεια με τον ερευνητή Παναγιώτη Καμηλάκη και έχω δύο παιδιά, τη Μαρία, διδάκτορα Γλωσσολογίας και τον Γιάννη, που ασχολείται με το marketing και δύο εγγόνια, που γεμίζουν την ζωή μου.
Ως Διευθύντρια του Κέντρου Λαογραφίας θεωρώ ιδιαίτερα σημαντική την εξασφάλιση Στέγης για το Κέντρο και τη δημιουργία σύγχρονης υλικοτεχνικής υποδομής, που διεύρυνε τους τομείς δραστηριοτήτων του με την δημιουργία θεματικών μουσείων (Μουσείον Άρτου στην Αμφίκλεια Φθιώτιδας, Μουσείο της Ελιάς στα Καψαλιανά Αρκαδίου Κρήτης, Μουσείο της ευρωπαϊκής ακριτικής παράδοσης), εκθέσεων (Ωδή στην ελιά, Ακρίτες της Ευρώπης), την πραγματοποίηση συνεδρίων, εκδόσεων κλπ. Αν κάτι κατάφερα στην καριέρα μου είναι το γεγονός ότι η Aκαδημία Αθηνών μου προσέφερε τον ιδανικό χώρο για να εργασθώ με χαρά, πάθος και υψηλό φρόνημα. Υπηρέτησα την πατρίδα μου Θεσσαλία ως μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, ως Πρόεδρος της Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρείας των Θεσσαλών της Αθήνας, ως μέλος της Επιστημονικής Εταιρείας Φερών Βελεστίνου Ρήγα, με μελέτες και έρευνες μέχρι σήμερα. Αυτό που θα ήθελα είναι να βοηθήσω, με την αποκτηθείσα εμπειρία μου, στην αναγνώριση και αξιοποίηση της υλικής και άυλης πολιτισμικής κληρονομιάς της χώρας μας καθιστώντας την μοχλό ανάπτυξης με βασικούς πυλώνες το φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον, την παραδοσιακή διατροφή και την ελληνική χειροτεχνική παραγωγή. Είναι κάτι που με απασχόλησε έντονα ως διευθύντρια του Κέντρου Λαογραφίας και με απασχολεί ως μέλος της Εθνικής Επιτροπής για την Άυλη Πολιτισμική Κληρονομιά του ΥΠΠΟ και ως διδάσκουσα στο Εθνικό Κέντρο Δημόσιας Διοίκησης. Πιστεύω στις συνεργασίες, στη συλλογική προσπάθεια και στις ανθρώπινες σχέσεις. Έκανα αυτό που πάντοτε θεωρούσα χρέος μου στην πατρίδα μου, στην οικογένειά μου στον εαυτό μου. Και βέβαια εξακολουθώ να αγωνίζομαι για όσα εξ αρχής έθεσα ως σκοπό της ζωής μου. Δυστυχώς φθάσαμε να θεωρούμε το αυτονόητο εξαιρετικό. Έτσι, αυτό που για μένα είναι τρόπος ζωής και καθημερινή δραστηριότητα μπορεί να θεωρείται εξαιρετικό.
Ο σημερινός τρόπος ζωής με την ταχύτητα των αλλαγών που τον χαρακτηρίζει δεν προφταίνει να δημιουργήσει παράδοση, παρά φευγαλέο «στυλ», χωρίς σύνδεση με το χώρο και συχνά το χρόνο. Ίσως αυτό να είναι η νέα άπιαστη παράδοση.
Σ’ ένα κόσμο που κυλάει σαν άμμος στις τρύπιες χούφτες μας η γυναίκα, ως γυναίκα- το έτερον φύλον, ως μητέρα, ως μονάδα στην παραγωγική διαδικασία και στην κοινωνική και πνευματική εξέλιξη του κόσμου, έχει αναλάβει ένα ρόλο πολύ πιο περίπλοκο από εκείνο του παρελθόντος. Δεν θέλω και δεν δικαιούμαι να είμαι απαισιόδοξη για το μέλλον. Δεν υπήρξα εξ άλλου ποτέ φεμινίστρια με την σημασία που δόθηκε κάποτε στον όρο. Χωρίς να απλοποιώ το πρόβλημα θέλω να πιστεύω ότι άντρες και γυναίκες πρέπει από κοινού να διαφυλάξουν ό, τι καλό προέρχεται από την παράδοση και να αξιοποιήσουν ό, τι προέρχεται από την τεχνολογία για ένα καλύτερο μέλλον του ανθρώπου».
Η εκδήλωση διανθίστηκε με μικρό λαογραφικό δρώμενο ως μια ενδεικτική αλλά αυθεντική πινελιά προερχόμενη από την παράδοση του Τρίκερι. Πιο συγκεκριμένα δυο Τρικεριώτισσες (μέλη του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Τρικεριωτών Βόλου) με την παραδοσιακή τους φορεσιά αναβίωσαν μια συνήθη παλιά πρακτική του χωριού να κρατούν στο κεφάλι το ταψί με την πίτα και το κανάτι με το νερό, χωρίς να χρησιμοποιούν τα χέρια, έθιμα που ευτυχώς δεν ξεχάστηκαν, μιας και το Τρίκερι αντιστέκεται κρατώντας την παράδοσή του ζωντανή. Έτσι, η εικόνα με τις δυο Τρικεριώτισσες στην αίθουσα έδωσαν ένα γνήσιο χρώμα από την ομορφιά της παράδοσης και χαροποίησαν τους παραβρισκόμενους που δεν χόρταιναν να φωτογραφίζονται μαζί τους και να ζητούν να μάθουν περισσότερα για το όμορφο αυτό έθιμο του χωριού. Το δρώμενο υποστήριξε η έφορος χορού κ. Άννα Κουτσελίνη και η έφορος Ιματιοθήκης κ. Άσπα Καπουρνιώτη.
